«تنعّم لطیف » یعنی برخورداری از نعمتی که «لطیف» است .نعمات و امکاناتی که به چشم انسان های «مادّه محور» هیچ نمایی ندارد و از ارزش ساقط است امّا «عرفا» از آن به «نعمتی بزرگ» یاد می کنند.
حافظ شیرازی می گوید: «گلعذاری زگلستان جهان ما را بس».. «دیدن» زیبایی یک «شاخه گل» و غرق در معرفت مخلوق و سپس معرفت خالق را تحصیل نمودن برای یک «عارف» کافی است.
یک عارف هرگز به دنبال «شهرت» و «قدرت » نیست.
او هرگز به دنبال «فخر فروشی»و «ریا» نیست،هرگز با کسی «مجادله» نمی کند .در حقیقت او «کار » خودش را دارد،او «عشق ورزی » خودش را دارد او «غرق در لذّت» است.
هرگز یک عارف «عاشق » و «شیفته» «قدرت » نمی گردد.
«تنعّم لطیف» برای او کافی است .همین قدر که فرصت «مطالعات عرفانی » در آفاق و انفس داشته باشد برای او کافی است.
سلطان علی نایبی.۳۱ اردیبهشت ۹۵
